Ne maksatla olursa olsun, başka ülkelere gidenler, Avrupa ülkelerine turlarla giden Türk gruplar veya Avrupalı, Asyalı, Amerikalı turistler gittikleri ülkenin karakteristik, otantik veya milli ürünlerinden almadan dönmüyorlar.

Birinin parfümü, diğerinin çikolatası, bir başkasının şarabı, ötekinin elektronik cihazı vs. ünlü diyerek alışveriş kuyrukları oluşturuyorlar adeta. Yabancılar ise sözbirliği ile ve özellikle Türkiye’nin lokumuna doyamadıklarını söylüyorlar. Avrupa’nın bütün ülkelerinde Fas, Tunus, Cezayir başta olmak üzere Afrika ülkeleri, Orta-doğu ülkeleri, hatta Asya’nın lokumu satılıyor. Ancak yabancıların ifadesiyle hiç birisi Türk lokumunun tadını ve yerini tutmuyor. Zira fıstıklısı, fındıklısı, karanfillisi, tarçınlısı, cevizlisi, Hindistan cevizlisi, sadesi, Safranbolusu, Afyonu, Konyası, Antebi vs. onlarca çeşidi var. Bu arada, çoğunun ne bir standardı, ne de modern bir tesisi var.

Kısaca söyleyeceğimiz şu ki:14 milyon öğrencisi olan bu ülkede binlerce kişiye meslek, iş, istihdam, gelir sağlayacak bu tarihi ve milli ürünün ne bir kursu, ne de bir okulu var. “Lokumculuk okulu da olur mu?” diyecek olanlara ise sadece Fransa, İngiltere, Almanya, İsviçre, Belçika’daki yüzlerce fırıncılık okulu, pastacılık okulu, çikolata okulu, aşçılık okulu, sepetçilik okulu, kuaförlük okulu, vs. mevcudiyetini örnek göstermek kâfidir. Öte yandan bu okulların Japonya, Cezayir, Fildişi, Filipinler, Amerika Birleşik Devletleri, Güney Kore’de şubeleri bile var. Okulu olan lokumculuğun ihracatı da, tadı da, getirisi de, çeşidi de artacaktır.

Birçoğu “mesleksizlik fakültesine” dönüşmüş olan branşlar işsizler ordusuna yenilerini katarken “çocuğum üniversiteye girsin de ne iş bulursa bulsun!” mantığı değişmeli, dershanelere akıtılan milyarlarca dolar boşa gitmemeli, yüz binlerce genci meslek sahibi yapacak “lokumculuk okulu” gibi okullar hemen kurulmalıdır.